BenMelek
New member
AVDIIVKA, Ukrayna — Bombardıman başladığında, Ukrayna’nın doğusundaki bu şehirde kalanlar neredeyse hiç çekinmiyor. Gerçekte, bombardıman neredeyse hiç durmaz.
Rusya’nın Avdiivka’yı ele geçirme çabaları bir yılı aşkın bir süre önce başladı ve son haftalarda arttı. Pazartesi günü, bir Ukrayna polisi tahliye ekibi bodrumdan bodruma giderek insanları tahliye etmeye çalışırken, bazen bir milden fazla uzakta konuşlanmış Rus kuvvetlerinden bir veya iki dakikada bir topçu gök gürültüsü duyulabiliyordu.
Havadan bir roket geçerken sakinlerden biri, “Duydunuz mu? Uçuyor,” dedi. “Sonra bir patlama oluyor,” diye ekledi patlarken.
Moskova’nın Avdiivka ve çevre köyleri bombalaması, yaklaşık 54 mil kuzeydoğudaki Bakhmut kasabasına odaklanan daha geniş bir saldırının parçası. Rusya’nın son hamlesi büyük bir şehri ele geçiremese de, saldırıları doğu Ukrayna’nın bazı bölgelerini harap etmeye devam etti.
Pazartesi günü, şehrin askeri yöneticisi Vitaliy Barabash, geri kalan yetkililere şehri terk etmelerini emretti ve güvenlik endişelerini gerekçe göstererek gazetecilerin ve yardım çalışanlarının girişini yasakladı. Yasağın duyurulmasından kısa bir süre önce bir grup gazeteci Haberler’ı ziyaret etti.
Avdiivka, 2014 yılında Rus destekli ayrılıkçıların eline geçen bölgesel başkent Donetsk için bir zamanlar yurt yerleşimiydi. Bu, Avdiivka’yı bir cephe kasabası ve Moskova, Şubat 2022’de Ukrayna’yı topyekun işgalini başlattığında erken bir hedef haline getirdi, ancak kasaba Ukrayna’nın elinde kaldı.
Sakinler, bugün savaş öncesi 30.000 kişilik bir nüfustan Avdiivka’da sadece yüzlerce kişinin yaşadığını söylüyor. Ukraynalı yetkililer Pazartesi günü beş çocuğun geride kaldığını söyledi.
Bombardıman ve roket ateşinden kaynaklanan hasar, yerleşim alanlarını enkazla kapladı ve yolları arabalar için neredeyse geçilmez hale getirdi. Okullar, klinikler, alışveriş merkezleri ve apartman blokları açık deliklerle kaldı. Duds sokaklardan dışarı çıkıyor.
Kalan sakinlerin çoğu orta yaşlı ve daha yaşlı. Terör ayları boyunca, Sovyet döneminden kalma apartman bloklarının altındaki bodrum katlarına taşındılar, büyük, mum ışığıyla aydınlatılmış odalara yataklar, derme çatma mutfaklar, kitaplıklar ve küçük Ortodoks türbeleri yerleştirdiler.
Topçuların sesi yer altında zar zor duyuluyordu. Birçok mahkûm yataklarına oturdu ve uzaya baktı. Elektrik ve su olmadığı için bodrum katları nemli ve karanlıktı ve havada boğucu bir koku vardı.
Yine de yer altı daha güvenliydi. Bir emekli beş aydır dışarı çıkmadığını söyledi.
İnsanlar çeşitli nedenlerle geride kaldı. Bazıları çok hasta olduklarını, bazıları da geçmiş yaşamlarına çok bağlı olduklarını söyledi. Yine de diğerleri hareket edemeyecek kadar fakir olduklarını söyledi.
Bazıları aylarca süren bombardımandan sonra kaçmaya karar veremeyecek kadar felçli görünüyordu.
“43 yıldır burada yaşıyorum. Avdiivka’dan nasıl ayrılabilirim? Bu makale için röportaj yapılan diğerleri gibi, güvenliğinden korktuğu için sadece adını verdi.
“Hayatta kalmanın daha önemli olduğunu anlıyorum,” diye devam etti. “Ama benim yaşımda başka yerlerde farklı apartmanlarda zıplamak istemiyorum.”
Dairesinden birkaç metre ötedeki bir bina, son roket isabetinden sonra hâlâ tütüyordu.
Eski Sovyetler Birliği ile güçlü bağları olan bir sınır bölgesinde sadakatler bazen bölünür. İki yaşlı sakin Rusya’yı destekliyor gibi göründü ve her iki savaşan grubu da kendi toplumlarını bombalamakla suçladı.
Avdiivka’dan Ukraynalı bir sağlık polisi olan Gennadiy Yudin ve Pazartesi günü insanları tahliye etmeye gelen bir meslektaşı sık sık geri çevrildi. Birçok yerel sakin, yetkilileri önceki ziyaretlerden tanıyordu ve ikna etme girişimlerine alışmıştı.
Bir anne olan Natalya, 3 yaşındaki kızı Marina ile tahliyeyi kabul etti. Kısmen yeni bir hayata başlayacak parası olmadığını söylediği için birkaç eşyasını plastik poşetlere doldururken çılgına dönmüştü.
Memurlar yaklaştığında, sakinler genellikle bodrumlarına geri döndüler ve kapıyı çarparak kapattılar.
— Yousur Al-Hlou Ve maşa froliak
Rusya’nın Avdiivka’yı ele geçirme çabaları bir yılı aşkın bir süre önce başladı ve son haftalarda arttı. Pazartesi günü, bir Ukrayna polisi tahliye ekibi bodrumdan bodruma giderek insanları tahliye etmeye çalışırken, bazen bir milden fazla uzakta konuşlanmış Rus kuvvetlerinden bir veya iki dakikada bir topçu gök gürültüsü duyulabiliyordu.
Havadan bir roket geçerken sakinlerden biri, “Duydunuz mu? Uçuyor,” dedi. “Sonra bir patlama oluyor,” diye ekledi patlarken.
Moskova’nın Avdiivka ve çevre köyleri bombalaması, yaklaşık 54 mil kuzeydoğudaki Bakhmut kasabasına odaklanan daha geniş bir saldırının parçası. Rusya’nın son hamlesi büyük bir şehri ele geçiremese de, saldırıları doğu Ukrayna’nın bazı bölgelerini harap etmeye devam etti.
Pazartesi günü, şehrin askeri yöneticisi Vitaliy Barabash, geri kalan yetkililere şehri terk etmelerini emretti ve güvenlik endişelerini gerekçe göstererek gazetecilerin ve yardım çalışanlarının girişini yasakladı. Yasağın duyurulmasından kısa bir süre önce bir grup gazeteci Haberler’ı ziyaret etti.
Avdiivka, 2014 yılında Rus destekli ayrılıkçıların eline geçen bölgesel başkent Donetsk için bir zamanlar yurt yerleşimiydi. Bu, Avdiivka’yı bir cephe kasabası ve Moskova, Şubat 2022’de Ukrayna’yı topyekun işgalini başlattığında erken bir hedef haline getirdi, ancak kasaba Ukrayna’nın elinde kaldı.
Sakinler, bugün savaş öncesi 30.000 kişilik bir nüfustan Avdiivka’da sadece yüzlerce kişinin yaşadığını söylüyor. Ukraynalı yetkililer Pazartesi günü beş çocuğun geride kaldığını söyledi.
Bombardıman ve roket ateşinden kaynaklanan hasar, yerleşim alanlarını enkazla kapladı ve yolları arabalar için neredeyse geçilmez hale getirdi. Okullar, klinikler, alışveriş merkezleri ve apartman blokları açık deliklerle kaldı. Duds sokaklardan dışarı çıkıyor.
Kalan sakinlerin çoğu orta yaşlı ve daha yaşlı. Terör ayları boyunca, Sovyet döneminden kalma apartman bloklarının altındaki bodrum katlarına taşındılar, büyük, mum ışığıyla aydınlatılmış odalara yataklar, derme çatma mutfaklar, kitaplıklar ve küçük Ortodoks türbeleri yerleştirdiler.
Topçuların sesi yer altında zar zor duyuluyordu. Birçok mahkûm yataklarına oturdu ve uzaya baktı. Elektrik ve su olmadığı için bodrum katları nemli ve karanlıktı ve havada boğucu bir koku vardı.
Yine de yer altı daha güvenliydi. Bir emekli beş aydır dışarı çıkmadığını söyledi.
İnsanlar çeşitli nedenlerle geride kaldı. Bazıları çok hasta olduklarını, bazıları da geçmiş yaşamlarına çok bağlı olduklarını söyledi. Yine de diğerleri hareket edemeyecek kadar fakir olduklarını söyledi.
Bazıları aylarca süren bombardımandan sonra kaçmaya karar veremeyecek kadar felçli görünüyordu.
“43 yıldır burada yaşıyorum. Avdiivka’dan nasıl ayrılabilirim? Bu makale için röportaj yapılan diğerleri gibi, güvenliğinden korktuğu için sadece adını verdi.
“Hayatta kalmanın daha önemli olduğunu anlıyorum,” diye devam etti. “Ama benim yaşımda başka yerlerde farklı apartmanlarda zıplamak istemiyorum.”
Dairesinden birkaç metre ötedeki bir bina, son roket isabetinden sonra hâlâ tütüyordu.
Eski Sovyetler Birliği ile güçlü bağları olan bir sınır bölgesinde sadakatler bazen bölünür. İki yaşlı sakin Rusya’yı destekliyor gibi göründü ve her iki savaşan grubu da kendi toplumlarını bombalamakla suçladı.
Avdiivka’dan Ukraynalı bir sağlık polisi olan Gennadiy Yudin ve Pazartesi günü insanları tahliye etmeye gelen bir meslektaşı sık sık geri çevrildi. Birçok yerel sakin, yetkilileri önceki ziyaretlerden tanıyordu ve ikna etme girişimlerine alışmıştı.
Bir anne olan Natalya, 3 yaşındaki kızı Marina ile tahliyeyi kabul etti. Kısmen yeni bir hayata başlayacak parası olmadığını söylediği için birkaç eşyasını plastik poşetlere doldururken çılgına dönmüştü.
Memurlar yaklaştığında, sakinler genellikle bodrumlarına geri döndüler ve kapıyı çarparak kapattılar.
— Yousur Al-Hlou Ve maşa froliak