Ulusal Görüş önderi, 54. Hükümetin Başbakanı Prof. Dr. Necmettin Erbakan’ı rahmetle yad ediyoruz. Yaptıklarından, hizmetlerinden, yapıtlarından, yetişmesine vesile olduğu öğrencilerinden, zihniyetinden Allah (C.C.) razı olsun. Bizler de şahidiz ve kendisinden razıyız. Necmettin Erbakan epeyce başarılı bir ilim insanı, parlak bir akademisyen, İslam inancı ve Allah isteği yolunda hayatını adamış bir mümin, parlak bir mühendislik ve proje zekası olan biri, ulusal görüşün ve adil ekonomik nizamın savunucusu, bir siyasi hareketin başkanı, bir devlet adamı, başbakan, müşfik bir eş, aile babası. Ve 27 Şubat 2010’da bu dünyadaki hizmetlerini tamamlayıp Hakk’ın rahmetine kavuştu. Allah yerini cennet eylesin.
Necmettin Erbakan salt bir teorisyen değildi. Mühendislik alanındaki bilgi ve deneyimini sürekli iktisat alanı ile birleştirmek istedi. Bunun için daima projeler geliştirdi, çalıştı. Zira dünyanın en gelişmiş, ulusal geliri en yüksek ülkelerine bakıldığında, mühendislik-metal-otomotiv ve son 20 yıldır da bilişim kesimlerinin kuvvetli olduğu ülkeler oldukları görülecektir.
Necmettin Erbakan, İstanbul Ticaret Üniversitesi’nde eğitim, akademisyenlik ve Almanya-Aachen Teknik Üniversitesi’ndeki akademik araştırmaları daha sonrasında Türkiye’ye döndüğünde, 1956’da epeyce ortaklı bir teşebbüs niteliğinde, Türkiye’nin birinci dizel motoru olan Gümüş Motor fabrikasının kurulmasına öncülük etti. sonrasındasında bu fabrika Pancar Motor ismiyle uzun yıllar hizmet etmiştir. 1960-1961 periyodunda Türkiye’nin birinci yerli arabası olması tasarlanan İhtilal arabasını geliştirmede fazlaca kıymetli katkılar yaptı. Fakat ülkemize ithalatı yapılan yurtdışı araba firmalarının yüksek lobi gücü ve yurtarasındaki “biz bir şey üretemeyiz, ithal edelim” ezik zihniyetin iş dünyasındaki, siyasetteki, bürokrasideki ve medyadaki işbirlikçileri İhtilal Arabası projesini rafa kaldırtıp yok ettiler.
Necmettin Erbakan, ülkesinin ve halkının kalkınmasının, lakin iktisatta kuvvetli olmak ve bunun için de Ankara’da aktif olmak gerekliliğini anlayarak Ankara’ya yerleşti. Türkiye Odalar ve Borsalar Birliği (TOBB)’nin evvel genel sekreteri, 1968’de de İdare Şurası Lideri seçildi. Lakin sahip olduğu ulusal ve manevi kıymetleri önceleyen zihniyeti, gayeleri ve aile yaşantısı, TOBB ortasındaki aksi kümeleri harekete geçirdi ve bu biçimdeki siyasi iktidarın (Başbakan Demirel ve Adalet Partisi hükümeti) baskılarıyla TOBB Başkanlığından ayrılmak zorunda kaldı.
Artık Erbakan için çetin gayret yılları başlamıştı. Necmettin Erbakan Türkiye ve İslam dünyası için, halk için hizmet etmenin, kuvvetli ve gelişmiş bir iktisada sahip olmanın, lakin siyasi alanda güçlenerek, projeleri, ekonomik ıslahatları uygulayarak mümkün olacağına kanaat getirmişti. bu biçimdece 1969 yılındaki milletvekilliği genel seçimlerinde Konya’dan bağımsız milletvekilliği adaylığını ilan etmişti. Konya’da seçim çalışmalarını yürütürken, bir vatandaş kendisine “Hocam, âlâ de bir çiçekle bahar olmaz ki!” dediği vakit, Erbakan kendisine “Aziz kardeşim, unutma! Her bahar bir çiçekle başlar” formunda veciz ve unutulmaz bir yanıt vermişti. Erbakan Hoca 1969’da bağımsız milletvekili seçildi. Lakin TBMM’ye girdiği vakit, siyasette bir kitle partisi pozisyonunu elde edince ve iktidar olunca, amaçlarını gerçekleştirebileceğini anladı. Bir küme arkadaşı ile birlikte 1970’de Ulusal Nizam Partisini kurdular. Ulusal Nizam, halkın içinde teveccühle karşılanmıştı. 12 Mart 1971 Muhtırası ile Süleyman Demirel’in Adalet Partisi hükümeti istifa etmek zorunda kalmıştı. Bu olağanüstü devirde, 27 Mayıs darbecilerinin kurduğu Anayasa Mahkemesi Necmettin Erbakan’ın kurduğu birinci parti olan Ulusal Nizam Partisini laikliğe ters faaliyet ortasındaymış üzere sudan bir münasebetle kapatmıştı.
Necmettin Erbakan ve arkadaşları bu sefer 1972’de Ulusal Selamet Partisi’ni kurdular. 1973’de yapılan genel seçimlerde TBMM’de küme kuracak kuvvetli bir temsile sahip oldular. Ve Bülent Ecevit’in Başbakanlığındaki CHP-MSP koalisyon hükümetine koalisyon ortağı oldular. Erbakan birinci kere siyaset yoluyla iktidar ortağı olmuş ve projelerini programlarını uygulama fırsatı yakalamıştı. Fakat iki parti içindeki temel siyasi görüş ve zihniyet farklılıkları, bu koalisyon hükümetinin 1 yıldan kısa müddette yıkılmasına yol açacaktı. Bu devrin en güzel sonucu, Başbakan Yardımcısı Necmettin Erbakan’ın zorlaması ve hamasetiyle dirayetiyle hükümetin Kıbrıs’taki Rum-Yunan darbesi ve katliamlarına karşı 20 Temmuz 1974 sabahı Kıbrıs Barış harekatını başlatması ve epeyce kısa müddette adanın kuzeyinde Kıbrıs Türkleri için inançlı bir bölge ve devlet tesis etmeyi başarması olmuştu. Başbakan Ecevit’in medya takviyesi ile Kıbrıs’taki başarıyı sahiplenmesi ve bunu tek başına iktidara çevirmek için erken seçimi zorlama gayesiyle koalisyon hükümetini yıkması, Necmettin Erbakan ve Ulusal Selamet Partisi için yeni bir yol arayışını birlikteinde getirdi.
bu biçimdece Süleyman Demirel’in başbakanlığında, Adalet Partisi, Ulusal Selamet Partisi, Milliyetçi Hareket Partisi ve Cumhuriyetçi İtimat Partisi’nden oluşan dörtlü-Milliyetçi Cephe hükümetleri kuruldu. 1975-1977 sonu içindeki 3 yıl boyunca iktidarda kalan Milliyetçi Cephe isimli iki hükümette Necmettin Erbakan Başbakan Yardımcısı olarak bakılırsav yaptı. Siyasi ve toplumsal zihniyet olarak birbirine yakın, ve 1976-1980 yılları içindeki sağ-sol çatışmaları ve anarşik olayların ağır olduğu buhranlı devirde, merkez sağı temsil eden bu hükümetler devrinde Necmettin Erbakan iktisat üzerinde tesirliydi. Bir Makine Mühendisliği profesörü olarak, ülkeyi gerekli sanayi yatırımları ve fabrikalar ile donatarak, ağır sanayi atağını gerçekleştirmek, metal-makine-otomotiv-maden-tekstil alanlarındaki sanayi yatırımlarını yapmak için Erbakan kolları sıvamıştı. Bu ağır sanayi atılımı için 200 fabrika projelendirildi. bu biçimdelar Türkiye’nin nüfusu 36 milyon civarıydı. Bu fabrikaların temelleri süratlice atılmaya başlandı.
Türkiye’deki sol, laikçi, “yaptırmayız, istemeyiz” zihniyetinin temsilcisi siyasi hareketler ve medyadaki uzantıları, birebir bugün olduğu üzere, bu biçimde da Erbakan, partisi ve attığı fabrika temelleri ile dalga geçiyorlar, alay ediyorlar ve iftiralar atıyorlardı. bu biçimdeki gazete manşetlerine nazaran, bugüne de ayna tutacaktır. Lakin Erbakan yılmadı, 3 yıllık hükümet periyodunda 200 projeden en az 70’inin temelleri atıldı ve çalışmaya başladı. Türkiye’nin endüstrileşmesine hizmet etti. yıllar daha sonra MÜSİAD Genel Lideri olduğum 2004-2008 içindeki senelerda Anadolu seyahatlerimde, Erbakan’ın vizyonu ile kurduğu ve açtığı yatırımları, fabrikaları görmekten memnunluk duyarken, Türkiye’deki yaptırmayızcı-istemezükçü zihniyetin halkımıza ve ülkemize ne kadar fazlaca ziyanlar verdiğini görmekten hicap duydum. Motor, makine, grup tezgahları alanında Tümosan, Taksan, Tezsan, Erzurum-Tortum Dokuma, Mardin-Mazıdağ Fosfat fabrikaları, Seka Balıkesir-Giresun gazete kağıdı fabrikaları, vs. üzere 70 kadar dev sanayi tesisleri o periyodun yapıtıdır.
bir daha Milliyetçi cephe hükümeti devrinde Erbakan’ın çabalarıyla epeyce uzun yıllardır ihmal edilen İslam ülkeleri ile bağlantılar canlandırılmış, Türkiye 1975’de İslam Kalkınma Bankası’nın kuruluşunda ortak ülke olmuştu.
sonrasındasında 1977 sonunda CHP’nin berbat bir usulle İstanbul-Güneş Motel’deki milletvekili transferleri kararı azınlık hükümeti kurması, Türkiye’de 1978 ve 1979 yılları boyunca müthiş kuyruklar, yokluklar, ekonomik kriz ve yıkım devrini başlatmıştı. Bizim de lise yıllarımız o kuyruklarda gece yarısı başlayarak saatlerce bekleme ve okul eğitimi içinde geçmişti. 1979 yılında bütün kış boyunca İstanbul-Bakırköy’de yakıtsız buz üzere bir okulda eğitim yapmıştık. Bu süreç 2 yıl daha sonra bitti. Demirel 1979 Aralık’ta azınlık hükümeti kurarken, Erbakan hükümet haricinde kalarak takviye vermişti. bu vakitte Türkiye’de iktisatta özgürleşmenin, dış ticarette ihracata dayalı büyüme modelinin ve devletin iktisattaki yükünü azaltmanın dönüm noktası olan “20 Ocak 1980 Kararları” Demirel-Özal ikilisi tarafınca alınmıştı.
sonrasındasında 12 Eylül 1980 darbesi geldi. 1983 Kasım’da yapılan genel seçimler ile epeyce partili siyasi hayat bir daha başlamış, Özal’lı Anavatan Partisi’nin bilhassa birinci 4 yıllık devrinde iktisatta serbestleşme-haberleşme-otoyollar ve güç alanlarındaki büyük icraat periyodu gerçekleşmişti. Bu ortada, Erbakan, Demirel, Türkeş ve Ecevit 1987 sonbaharında yapılan halkoylamasına kadar siyasi yasaklı kaldılar. Halkoylaması kararında siyasi yasaklar kalkınca, Necmettin Erbakan, arkadaşlarının kurduğu Refah Partisinin başına geçti. Ekim 1991’de yapılan seçimlerde MHP ve İDP ile ittifak yapıp % 17 oy aldı. Meclis’te kuvvetli bir muhalefet haline geldi. 1990’lı yılların başlarında bütün dünyada ve Türkiye’de İslami bedeller ve akımlar güçlenirken, ve de Türkiye’nin 1990’larda 10 tane koalisyon hükümetlerinin kurulduğu, ekonomik krizlerin, yolsuzlukların diz uzunluğu olduğu o devirde, Refah Partisi ve Erbakan bir kurtuluşun adresi olarak görülüyordu. Evvel 25 Mart 1994’de başta İstanbul’da Recep Tayyip Erdoğan ve Ankara’da Melih Gökçek’in Büyükşehir Belediye Lideri olarak seçilmeleriyle ve Refah Partisi aldığı % 19 genel oyla, Türkiye’de birinci parti olarak mahalli seçimleri kazanmıştı. Halkın gönlünü kazanan, halk için çalışan, halka ve kentlere epeyce sayıda sayısız eserler inşa eden Refah ve hizmet belediyeciliği yaklaşan merkezi iktidarın muştusunu veriyordu.
Necmettin Erbakan 1980’li ve 1990’lı senelerda “adil ekonomik düzen” vadediyordu. Beşerler içinde hak ve adaleti, eşitliği gözeten, verginin minimum seviyede ve gelir düzebir daha bağlı olarak adil biçimde alınacağı, faizin olmayıp, tasarrufların yatırımlara ve üretime kanalize edilerek, faiz maliyetinin olmayacağı “adil düzen” kitlelerin umudu olmuştu. Erdoğan ve Gökçek’in İstanbul ve Ankara’daki parlak belediyecilik hizmetleri ve yeni iktidar umudu, Aralık 1995’de yapılan milletvekili seçimlerinde Refah partisini % 21,5 ile birinci parti ve Necmettin Erbakan’ı da 30 Haziran 1996’da kurulan Refah Partisi ve Yanlışsız Yol Partisi koalisyon hükümetinin, 54. Hükümetin Başbakanı yaptı. Tansu Çiller’de Başbakan Yardımcısı olmuştu.
bu biçimdelar MÜSİAD’ın Genel Sekreteriydim. Siyaset, iktisat, medya ve bürokrasi alanındaki gelişmeleri yakından takip edebiliyordum. Necmettin Erbakan, kuvvetli medya, kuvvetli STK’ların kurulmasına gelişmesine fazlaca değer verirdi. 1994’deki mahalli seçimlerdeki muvaffakiyetinden daha sonra, iş dünyası Erbakan ve Partisi ile daha yakın temas kurmuştu. Ağustos 1995’de işadamı Halis Toprak’ın İstanbul Yeniköy’deki meskeninde, Sakıp Sabancı ve Erdoğan Demirören öncülüğünde, MÜSİAD idaresinden birtakım işadamları da dahil, geniş bir iş dünyası ile istişare buluşması yapılmıştı. Erbakan “iş dünyası bizden korkmasın, bizimle ülke iktisadı daha epeyce gelişecek” derken, kelam alan işadamları da “sizin iktidara geleceğinizi görüyoruz. Sizinle çalışmaya hazırız” iletisi vermişlerdi.
Erbakan başbakanlığındaki 54.hükümet bakılırsavde kalabildiği 11,5 ayın birinci 6 ayında başarılı bir icraat ortaya koymuştu. O senelerda iki ve üç haneli enflasyon vardı. 1974-2003 yılları içindeki 30- yıllık periyot yüksek enflasyon, devalüasyonlar, artan kamu bütçesi açıkları ve yükselen kamu borçlanması devriydi. Erbakan hükümeti kamu memur ve personellerine % 65 maaş artırımı verdi, çiftçilere birebir oranlarda eser dayanak meblağları deklare etti. 1991’in başından beri süratle artan kamu bütçe açıkları, KİT açıkları ve yüksek kamu borçlarına deva bulmak için Erbakan hükümeti yeni gelir kaynak paketleri deklare etti. Ayrıyeten kamu tek hesabı, ya da havuz sistemi ismiyle, kamu kuruluşlarının gelir ve sarfiyat kalemlerinin ortak bir kamu tek hesabından yapılmasını önnazarann bir model geliştirip uyguladı. Sonuçta o bir yıllık iktidar sürecinde, kamu borç faizleri, enflasyon, bütçe açığı azalmaya başladı. Kamu borcu artmadı. Hatta Aralık ayında 1997 kamu bütçesi TBMM’de görüşülürken, “denk bütçe” maksadı ortaya konulmuştu. Fakat 28 Şubat post-modern darbesi Refahyol hükümetinin 18 Haziran 1997’de istifasını getirdi.
Başka taraftan, Erbakan koyu bir anti-emperyalistti, kapitalist batıl hakim tertibin tüm dünyayı ve bilhassa Müslüman halkları ezdiğine inanıyordu. Bu niçinle, İslam ülkeleri içinde evvel siyasi yakınlaşmanın ve akabinde ekonomik bütünleşmenin sağlanması gerektiğine inanıyordu. İktisatta İslam Ortak Pazarı, ortak para ünitesi İslam dinarı, askeri savunma bloku İslam Savunma Birliği fikirlerini savunuyordu. Refahyol hükümetinin daha ikinci ayında, benim de yeraldığım, İran, Pakistan, Malezya, Singapur ve Endonezya’yı kapsayan birinci dış gezisini Uzakdoğu ülkelerine yaptı. İki ay daha sonra Mısır, Libya ve Nijerya’yı kapsayan ikinci dış gezisini Afrika kıtasına yaptı. Dönüşte, en kalabalık ve coğrafyalarında yük merkezi oluşturan 8-İslam ülkesinde D-8 Birliğinin (Gelişmekte Olan Ülkeler Birliği -8 ülke) kurulması fikrini ortaya attı. Aylar süren müzakereler kararı 8-İslam ülkesi (Türkiye, Mısır, Nijerya, İran, Pakistan, Bangladeş, Malezya ve Endonezya) içinde bir D-8 Birliği 15 Haziran 1997 tarihinde İstanbul Dolmabahçe’de ülke başkanlarının attıkları imzalarla kurulmuş oldu.
Necmettin Erbakan ve Refah Partisinin gerek belediyelerdeki başarılı icraatları, gerekse merkezi hükümetteki iktisatta başarılı, dış siyasette İslam ülkeleri, Ortadoğu, Asya ve Afrika’ya yönelik açılımları, başta ABD, AB ve İsrail’de hiç güzel karşılanmamıştı. Daha 1997 Ekim ayında, Refahyol hükümeti 3 aydır vazifede iken, ABD’nin bu biçimdeki Demokrat partili Dışişleri Bakanı Warren Christopher, dünyadaki biroldukca büyükelçilerine gönderdiği Memorandum’da, Refahyol hükümeti ve Erbakan’ın hem ABD tıpkı vakitte müttefikleri için tehlikeli olduğu ve kesinlikle düşürülmesi gerektiği görüşünü bildiriyordu. Merhum Erbakan 2008 Şubat ayında kendisine yaptığım veda ziyaretimde, bu memorandumu bana şahsen kendisi göstermişti. Onların dışarıdan yüklenmeleri, ve içeriden laikçi-sol medya-sermaye-yargı-bürokrasi ve askeri çevrelerin işbirliği, ve siyasi muhalefetle de yapılan ayak oyunları, milletvekili transferleri üzere nahoş oyunlar, Ulusal Güvenlik Şurasında Cumhurbaşkanı Demirel’in orkestra şefliğindeki 28 Şubat 1997 post-modern darbe muhtırası, daima bir arada sonuç verdi. Refahyol hükümeti Başbakanlığa Çiller’i getirmek ve Refahyol hükümetine devam etmek için 18 Haziran 1997’de istifa etti. Erbakan ve Çiller yeni hükümeti kurma bakılırsavini almayı beklerken, Demirel’in Mesut Yılmaz’ı bakılırsavlendirmesi ve birkaç gün ortasında DYP’den 45 kadar milletvekilinin transfer pazarlıkları ile istifa ettirilmesi, Refahyol hükümetinin sonunu getirdi. Global batılı kapitalist sistem ve içeride onlarla birlikte hareket eden Türkiye’deki müesses nizamın, sermaye, medya, askeri ve sivil bürokrasi ve üst yargı alanındaki temsilcileri, ve siyasi muhalefet daima bir arada topyekün operasyonla Necmettin Erbakan ve partisinin başarılı idaresine 11,5 aydan fazla tahammül edemediler. bu biçimdece 5,5 yıl sürecek ve AK Parti’nin 3 Kasım 2002’de tek başına iktidara geleceği periyoda kadar devam eden acımasız bir zulüm ile “yasaklar-yolsuzluklar ve yoksulluğun” tavan yaptığı 3-Y periyodu başlamış oldu.
Erbakan’ın partisi Refah Partisi Ocak 1998’de Anayasa Mahkemesi tarafınca kapatıldı. Hoca ve arkadaşları siyasi yasaklı oldu. Akabinde kurulan Fazilet Partisi de Haziran 2001’de Anayasa Mahkemesince kapatıldı. Çabucak Saadet Partisi kuruldu. Bu ortada Erbakan’la birlikte yol arkadaşlığı yapan bir küme politikler de Recep Tayyip Erdoğan’ın başkanlığında AK Partiyi (Adalet ve Kalkınma Partisi) 14 Ağustos 2001’de kurdular. 28 Şubat devri (Temmuz 1997-Ekim 2002), iktisatta Cumhuriyet tarihinin en büyük krizleri olan 1999 (ülke iktisadı yıllık % 3,4 oranında küçüldü) ve 2001(ülke iktisadı yıllık % 6,0 oranında küçüldü) ekonomik krizlerinin yaşandığı, 4 kamu bankasının içinin boşaltılması ve 25 özel bankanın içinin soyulmasıyla toplam 53,5 milyar dolarlık banka iflasları, ulusal gelirin tabana vurması (kişi başına ulusal gelir1990’da 3.200 dolar iken, 10 yıl daha sonra 2001’de 2.184 dolara düşmüştü), halkın, dindar insanların üzerinde eğitimde, kamuda, iş ömründe, medya, STK’lar ve toplumsal hayattaki zulüm derecesindeki ağır baskılarıyla, yasaklarıyla halkımızı inim inim inletmişti.
birebir vakitte, Necmettin Erbakan’ın hayatı boyunca şahsına, ve kurduğu 5 siyasi partiye, Erbakan’ın temsil ettiği pahalara zalimce saldıran, en olmadık palavralarla iftiralarla Erbakan’ı ve partisini yıpratmaya yok etmeye çalışan laikçi-sol siyasi anlayış, onların görsel ve yazılı medyadaki aparatları, son 18 yılda Necmettin Erbakan’ın bütün vaatlerini, hayallerini gerçekleştiren Recep Tayyip Erdoğan ve arkadaşlarını bugün devirmeye ve yok etmeye çalışırlarken, ne yazık ki “dostlarımız” diyerek güya Erbakan’ın müsaadeden gidiyoruz diyenlerle kol kola olmaya, onlardan payanda dayanağı almaya çalışıyorlar!
Erbakan; “milli ve yerli üretim dedi. Sivil yönetimin hakimiyeti dedi. Halkın üstündeki bütün baskılar kalksın, eğitim, çalışma, teşebbüs, niyet, tabir, inanç hürriyeti tam olarak uygulansın dedi. Güneydoğu’da bölücü terörle çaba ederken, temel insani halklar uygulanmalı dedi. Dış siyasette batıya uydu değil, ulusal menfaatleri önceleyen, epey taraflı dış bağlantılar dedi. kuvvetli ordu dedi, ulusal savunma sanayi eserleri dedi. Güç de yerli ve yenilenebilir güç dedi. Tarımda, endüstride, hizmetlerde üreten Türkiye dedi. Halkın refahı artsın istedi. Tek haneli enflasyon ve faizlerin düşürülmesini hayal etti”. Erbakan’ın bütün bu hayalleri, vaatleri, 2003-2021 yılları içinde Recep Tayyip Erdoğan ve arkadaşları tarafınca epey büyük ölçüde başarıldı. Erbakan, kendisinin yetiştirdiği öğrencilerinin, kendisinin ulvi gayelerini gerçekleştirdiğini kısmen bakılırsabildi, 27 Şubat 2010 tarihinden daha sonra başarılanları ise goremeden Hakk’a yürüdü. birebir vakitte, Erbakan’ın ulaştırmaya çalıştığı Türkiye hayali ve amaçları inşallah durmayacak ve yola devam edecek. Allah ondan razı olsun ve gani rahmet eylesin.
Necmettin Erbakan salt bir teorisyen değildi. Mühendislik alanındaki bilgi ve deneyimini sürekli iktisat alanı ile birleştirmek istedi. Bunun için daima projeler geliştirdi, çalıştı. Zira dünyanın en gelişmiş, ulusal geliri en yüksek ülkelerine bakıldığında, mühendislik-metal-otomotiv ve son 20 yıldır da bilişim kesimlerinin kuvvetli olduğu ülkeler oldukları görülecektir.
Necmettin Erbakan, İstanbul Ticaret Üniversitesi’nde eğitim, akademisyenlik ve Almanya-Aachen Teknik Üniversitesi’ndeki akademik araştırmaları daha sonrasında Türkiye’ye döndüğünde, 1956’da epeyce ortaklı bir teşebbüs niteliğinde, Türkiye’nin birinci dizel motoru olan Gümüş Motor fabrikasının kurulmasına öncülük etti. sonrasındasında bu fabrika Pancar Motor ismiyle uzun yıllar hizmet etmiştir. 1960-1961 periyodunda Türkiye’nin birinci yerli arabası olması tasarlanan İhtilal arabasını geliştirmede fazlaca kıymetli katkılar yaptı. Fakat ülkemize ithalatı yapılan yurtdışı araba firmalarının yüksek lobi gücü ve yurtarasındaki “biz bir şey üretemeyiz, ithal edelim” ezik zihniyetin iş dünyasındaki, siyasetteki, bürokrasideki ve medyadaki işbirlikçileri İhtilal Arabası projesini rafa kaldırtıp yok ettiler.
Necmettin Erbakan, ülkesinin ve halkının kalkınmasının, lakin iktisatta kuvvetli olmak ve bunun için de Ankara’da aktif olmak gerekliliğini anlayarak Ankara’ya yerleşti. Türkiye Odalar ve Borsalar Birliği (TOBB)’nin evvel genel sekreteri, 1968’de de İdare Şurası Lideri seçildi. Lakin sahip olduğu ulusal ve manevi kıymetleri önceleyen zihniyeti, gayeleri ve aile yaşantısı, TOBB ortasındaki aksi kümeleri harekete geçirdi ve bu biçimdeki siyasi iktidarın (Başbakan Demirel ve Adalet Partisi hükümeti) baskılarıyla TOBB Başkanlığından ayrılmak zorunda kaldı.
Artık Erbakan için çetin gayret yılları başlamıştı. Necmettin Erbakan Türkiye ve İslam dünyası için, halk için hizmet etmenin, kuvvetli ve gelişmiş bir iktisada sahip olmanın, lakin siyasi alanda güçlenerek, projeleri, ekonomik ıslahatları uygulayarak mümkün olacağına kanaat getirmişti. bu biçimdece 1969 yılındaki milletvekilliği genel seçimlerinde Konya’dan bağımsız milletvekilliği adaylığını ilan etmişti. Konya’da seçim çalışmalarını yürütürken, bir vatandaş kendisine “Hocam, âlâ de bir çiçekle bahar olmaz ki!” dediği vakit, Erbakan kendisine “Aziz kardeşim, unutma! Her bahar bir çiçekle başlar” formunda veciz ve unutulmaz bir yanıt vermişti. Erbakan Hoca 1969’da bağımsız milletvekili seçildi. Lakin TBMM’ye girdiği vakit, siyasette bir kitle partisi pozisyonunu elde edince ve iktidar olunca, amaçlarını gerçekleştirebileceğini anladı. Bir küme arkadaşı ile birlikte 1970’de Ulusal Nizam Partisini kurdular. Ulusal Nizam, halkın içinde teveccühle karşılanmıştı. 12 Mart 1971 Muhtırası ile Süleyman Demirel’in Adalet Partisi hükümeti istifa etmek zorunda kalmıştı. Bu olağanüstü devirde, 27 Mayıs darbecilerinin kurduğu Anayasa Mahkemesi Necmettin Erbakan’ın kurduğu birinci parti olan Ulusal Nizam Partisini laikliğe ters faaliyet ortasındaymış üzere sudan bir münasebetle kapatmıştı.
Necmettin Erbakan ve arkadaşları bu sefer 1972’de Ulusal Selamet Partisi’ni kurdular. 1973’de yapılan genel seçimlerde TBMM’de küme kuracak kuvvetli bir temsile sahip oldular. Ve Bülent Ecevit’in Başbakanlığındaki CHP-MSP koalisyon hükümetine koalisyon ortağı oldular. Erbakan birinci kere siyaset yoluyla iktidar ortağı olmuş ve projelerini programlarını uygulama fırsatı yakalamıştı. Fakat iki parti içindeki temel siyasi görüş ve zihniyet farklılıkları, bu koalisyon hükümetinin 1 yıldan kısa müddette yıkılmasına yol açacaktı. Bu devrin en güzel sonucu, Başbakan Yardımcısı Necmettin Erbakan’ın zorlaması ve hamasetiyle dirayetiyle hükümetin Kıbrıs’taki Rum-Yunan darbesi ve katliamlarına karşı 20 Temmuz 1974 sabahı Kıbrıs Barış harekatını başlatması ve epeyce kısa müddette adanın kuzeyinde Kıbrıs Türkleri için inançlı bir bölge ve devlet tesis etmeyi başarması olmuştu. Başbakan Ecevit’in medya takviyesi ile Kıbrıs’taki başarıyı sahiplenmesi ve bunu tek başına iktidara çevirmek için erken seçimi zorlama gayesiyle koalisyon hükümetini yıkması, Necmettin Erbakan ve Ulusal Selamet Partisi için yeni bir yol arayışını birlikteinde getirdi.
bu biçimdece Süleyman Demirel’in başbakanlığında, Adalet Partisi, Ulusal Selamet Partisi, Milliyetçi Hareket Partisi ve Cumhuriyetçi İtimat Partisi’nden oluşan dörtlü-Milliyetçi Cephe hükümetleri kuruldu. 1975-1977 sonu içindeki 3 yıl boyunca iktidarda kalan Milliyetçi Cephe isimli iki hükümette Necmettin Erbakan Başbakan Yardımcısı olarak bakılırsav yaptı. Siyasi ve toplumsal zihniyet olarak birbirine yakın, ve 1976-1980 yılları içindeki sağ-sol çatışmaları ve anarşik olayların ağır olduğu buhranlı devirde, merkez sağı temsil eden bu hükümetler devrinde Necmettin Erbakan iktisat üzerinde tesirliydi. Bir Makine Mühendisliği profesörü olarak, ülkeyi gerekli sanayi yatırımları ve fabrikalar ile donatarak, ağır sanayi atağını gerçekleştirmek, metal-makine-otomotiv-maden-tekstil alanlarındaki sanayi yatırımlarını yapmak için Erbakan kolları sıvamıştı. Bu ağır sanayi atılımı için 200 fabrika projelendirildi. bu biçimdelar Türkiye’nin nüfusu 36 milyon civarıydı. Bu fabrikaların temelleri süratlice atılmaya başlandı.
Türkiye’deki sol, laikçi, “yaptırmayız, istemeyiz” zihniyetinin temsilcisi siyasi hareketler ve medyadaki uzantıları, birebir bugün olduğu üzere, bu biçimde da Erbakan, partisi ve attığı fabrika temelleri ile dalga geçiyorlar, alay ediyorlar ve iftiralar atıyorlardı. bu biçimdeki gazete manşetlerine nazaran, bugüne de ayna tutacaktır. Lakin Erbakan yılmadı, 3 yıllık hükümet periyodunda 200 projeden en az 70’inin temelleri atıldı ve çalışmaya başladı. Türkiye’nin endüstrileşmesine hizmet etti. yıllar daha sonra MÜSİAD Genel Lideri olduğum 2004-2008 içindeki senelerda Anadolu seyahatlerimde, Erbakan’ın vizyonu ile kurduğu ve açtığı yatırımları, fabrikaları görmekten memnunluk duyarken, Türkiye’deki yaptırmayızcı-istemezükçü zihniyetin halkımıza ve ülkemize ne kadar fazlaca ziyanlar verdiğini görmekten hicap duydum. Motor, makine, grup tezgahları alanında Tümosan, Taksan, Tezsan, Erzurum-Tortum Dokuma, Mardin-Mazıdağ Fosfat fabrikaları, Seka Balıkesir-Giresun gazete kağıdı fabrikaları, vs. üzere 70 kadar dev sanayi tesisleri o periyodun yapıtıdır.
bir daha Milliyetçi cephe hükümeti devrinde Erbakan’ın çabalarıyla epeyce uzun yıllardır ihmal edilen İslam ülkeleri ile bağlantılar canlandırılmış, Türkiye 1975’de İslam Kalkınma Bankası’nın kuruluşunda ortak ülke olmuştu.
sonrasındasında 1977 sonunda CHP’nin berbat bir usulle İstanbul-Güneş Motel’deki milletvekili transferleri kararı azınlık hükümeti kurması, Türkiye’de 1978 ve 1979 yılları boyunca müthiş kuyruklar, yokluklar, ekonomik kriz ve yıkım devrini başlatmıştı. Bizim de lise yıllarımız o kuyruklarda gece yarısı başlayarak saatlerce bekleme ve okul eğitimi içinde geçmişti. 1979 yılında bütün kış boyunca İstanbul-Bakırköy’de yakıtsız buz üzere bir okulda eğitim yapmıştık. Bu süreç 2 yıl daha sonra bitti. Demirel 1979 Aralık’ta azınlık hükümeti kurarken, Erbakan hükümet haricinde kalarak takviye vermişti. bu vakitte Türkiye’de iktisatta özgürleşmenin, dış ticarette ihracata dayalı büyüme modelinin ve devletin iktisattaki yükünü azaltmanın dönüm noktası olan “20 Ocak 1980 Kararları” Demirel-Özal ikilisi tarafınca alınmıştı.
sonrasındasında 12 Eylül 1980 darbesi geldi. 1983 Kasım’da yapılan genel seçimler ile epeyce partili siyasi hayat bir daha başlamış, Özal’lı Anavatan Partisi’nin bilhassa birinci 4 yıllık devrinde iktisatta serbestleşme-haberleşme-otoyollar ve güç alanlarındaki büyük icraat periyodu gerçekleşmişti. Bu ortada, Erbakan, Demirel, Türkeş ve Ecevit 1987 sonbaharında yapılan halkoylamasına kadar siyasi yasaklı kaldılar. Halkoylaması kararında siyasi yasaklar kalkınca, Necmettin Erbakan, arkadaşlarının kurduğu Refah Partisinin başına geçti. Ekim 1991’de yapılan seçimlerde MHP ve İDP ile ittifak yapıp % 17 oy aldı. Meclis’te kuvvetli bir muhalefet haline geldi. 1990’lı yılların başlarında bütün dünyada ve Türkiye’de İslami bedeller ve akımlar güçlenirken, ve de Türkiye’nin 1990’larda 10 tane koalisyon hükümetlerinin kurulduğu, ekonomik krizlerin, yolsuzlukların diz uzunluğu olduğu o devirde, Refah Partisi ve Erbakan bir kurtuluşun adresi olarak görülüyordu. Evvel 25 Mart 1994’de başta İstanbul’da Recep Tayyip Erdoğan ve Ankara’da Melih Gökçek’in Büyükşehir Belediye Lideri olarak seçilmeleriyle ve Refah Partisi aldığı % 19 genel oyla, Türkiye’de birinci parti olarak mahalli seçimleri kazanmıştı. Halkın gönlünü kazanan, halk için çalışan, halka ve kentlere epeyce sayıda sayısız eserler inşa eden Refah ve hizmet belediyeciliği yaklaşan merkezi iktidarın muştusunu veriyordu.
Necmettin Erbakan 1980’li ve 1990’lı senelerda “adil ekonomik düzen” vadediyordu. Beşerler içinde hak ve adaleti, eşitliği gözeten, verginin minimum seviyede ve gelir düzebir daha bağlı olarak adil biçimde alınacağı, faizin olmayıp, tasarrufların yatırımlara ve üretime kanalize edilerek, faiz maliyetinin olmayacağı “adil düzen” kitlelerin umudu olmuştu. Erdoğan ve Gökçek’in İstanbul ve Ankara’daki parlak belediyecilik hizmetleri ve yeni iktidar umudu, Aralık 1995’de yapılan milletvekili seçimlerinde Refah partisini % 21,5 ile birinci parti ve Necmettin Erbakan’ı da 30 Haziran 1996’da kurulan Refah Partisi ve Yanlışsız Yol Partisi koalisyon hükümetinin, 54. Hükümetin Başbakanı yaptı. Tansu Çiller’de Başbakan Yardımcısı olmuştu.
bu biçimdelar MÜSİAD’ın Genel Sekreteriydim. Siyaset, iktisat, medya ve bürokrasi alanındaki gelişmeleri yakından takip edebiliyordum. Necmettin Erbakan, kuvvetli medya, kuvvetli STK’ların kurulmasına gelişmesine fazlaca değer verirdi. 1994’deki mahalli seçimlerdeki muvaffakiyetinden daha sonra, iş dünyası Erbakan ve Partisi ile daha yakın temas kurmuştu. Ağustos 1995’de işadamı Halis Toprak’ın İstanbul Yeniköy’deki meskeninde, Sakıp Sabancı ve Erdoğan Demirören öncülüğünde, MÜSİAD idaresinden birtakım işadamları da dahil, geniş bir iş dünyası ile istişare buluşması yapılmıştı. Erbakan “iş dünyası bizden korkmasın, bizimle ülke iktisadı daha epeyce gelişecek” derken, kelam alan işadamları da “sizin iktidara geleceğinizi görüyoruz. Sizinle çalışmaya hazırız” iletisi vermişlerdi.
Erbakan başbakanlığındaki 54.hükümet bakılırsavde kalabildiği 11,5 ayın birinci 6 ayında başarılı bir icraat ortaya koymuştu. O senelerda iki ve üç haneli enflasyon vardı. 1974-2003 yılları içindeki 30- yıllık periyot yüksek enflasyon, devalüasyonlar, artan kamu bütçesi açıkları ve yükselen kamu borçlanması devriydi. Erbakan hükümeti kamu memur ve personellerine % 65 maaş artırımı verdi, çiftçilere birebir oranlarda eser dayanak meblağları deklare etti. 1991’in başından beri süratle artan kamu bütçe açıkları, KİT açıkları ve yüksek kamu borçlarına deva bulmak için Erbakan hükümeti yeni gelir kaynak paketleri deklare etti. Ayrıyeten kamu tek hesabı, ya da havuz sistemi ismiyle, kamu kuruluşlarının gelir ve sarfiyat kalemlerinin ortak bir kamu tek hesabından yapılmasını önnazarann bir model geliştirip uyguladı. Sonuçta o bir yıllık iktidar sürecinde, kamu borç faizleri, enflasyon, bütçe açığı azalmaya başladı. Kamu borcu artmadı. Hatta Aralık ayında 1997 kamu bütçesi TBMM’de görüşülürken, “denk bütçe” maksadı ortaya konulmuştu. Fakat 28 Şubat post-modern darbesi Refahyol hükümetinin 18 Haziran 1997’de istifasını getirdi.
Başka taraftan, Erbakan koyu bir anti-emperyalistti, kapitalist batıl hakim tertibin tüm dünyayı ve bilhassa Müslüman halkları ezdiğine inanıyordu. Bu niçinle, İslam ülkeleri içinde evvel siyasi yakınlaşmanın ve akabinde ekonomik bütünleşmenin sağlanması gerektiğine inanıyordu. İktisatta İslam Ortak Pazarı, ortak para ünitesi İslam dinarı, askeri savunma bloku İslam Savunma Birliği fikirlerini savunuyordu. Refahyol hükümetinin daha ikinci ayında, benim de yeraldığım, İran, Pakistan, Malezya, Singapur ve Endonezya’yı kapsayan birinci dış gezisini Uzakdoğu ülkelerine yaptı. İki ay daha sonra Mısır, Libya ve Nijerya’yı kapsayan ikinci dış gezisini Afrika kıtasına yaptı. Dönüşte, en kalabalık ve coğrafyalarında yük merkezi oluşturan 8-İslam ülkesinde D-8 Birliğinin (Gelişmekte Olan Ülkeler Birliği -8 ülke) kurulması fikrini ortaya attı. Aylar süren müzakereler kararı 8-İslam ülkesi (Türkiye, Mısır, Nijerya, İran, Pakistan, Bangladeş, Malezya ve Endonezya) içinde bir D-8 Birliği 15 Haziran 1997 tarihinde İstanbul Dolmabahçe’de ülke başkanlarının attıkları imzalarla kurulmuş oldu.
Necmettin Erbakan ve Refah Partisinin gerek belediyelerdeki başarılı icraatları, gerekse merkezi hükümetteki iktisatta başarılı, dış siyasette İslam ülkeleri, Ortadoğu, Asya ve Afrika’ya yönelik açılımları, başta ABD, AB ve İsrail’de hiç güzel karşılanmamıştı. Daha 1997 Ekim ayında, Refahyol hükümeti 3 aydır vazifede iken, ABD’nin bu biçimdeki Demokrat partili Dışişleri Bakanı Warren Christopher, dünyadaki biroldukca büyükelçilerine gönderdiği Memorandum’da, Refahyol hükümeti ve Erbakan’ın hem ABD tıpkı vakitte müttefikleri için tehlikeli olduğu ve kesinlikle düşürülmesi gerektiği görüşünü bildiriyordu. Merhum Erbakan 2008 Şubat ayında kendisine yaptığım veda ziyaretimde, bu memorandumu bana şahsen kendisi göstermişti. Onların dışarıdan yüklenmeleri, ve içeriden laikçi-sol medya-sermaye-yargı-bürokrasi ve askeri çevrelerin işbirliği, ve siyasi muhalefetle de yapılan ayak oyunları, milletvekili transferleri üzere nahoş oyunlar, Ulusal Güvenlik Şurasında Cumhurbaşkanı Demirel’in orkestra şefliğindeki 28 Şubat 1997 post-modern darbe muhtırası, daima bir arada sonuç verdi. Refahyol hükümeti Başbakanlığa Çiller’i getirmek ve Refahyol hükümetine devam etmek için 18 Haziran 1997’de istifa etti. Erbakan ve Çiller yeni hükümeti kurma bakılırsavini almayı beklerken, Demirel’in Mesut Yılmaz’ı bakılırsavlendirmesi ve birkaç gün ortasında DYP’den 45 kadar milletvekilinin transfer pazarlıkları ile istifa ettirilmesi, Refahyol hükümetinin sonunu getirdi. Global batılı kapitalist sistem ve içeride onlarla birlikte hareket eden Türkiye’deki müesses nizamın, sermaye, medya, askeri ve sivil bürokrasi ve üst yargı alanındaki temsilcileri, ve siyasi muhalefet daima bir arada topyekün operasyonla Necmettin Erbakan ve partisinin başarılı idaresine 11,5 aydan fazla tahammül edemediler. bu biçimdece 5,5 yıl sürecek ve AK Parti’nin 3 Kasım 2002’de tek başına iktidara geleceği periyoda kadar devam eden acımasız bir zulüm ile “yasaklar-yolsuzluklar ve yoksulluğun” tavan yaptığı 3-Y periyodu başlamış oldu.
Erbakan’ın partisi Refah Partisi Ocak 1998’de Anayasa Mahkemesi tarafınca kapatıldı. Hoca ve arkadaşları siyasi yasaklı oldu. Akabinde kurulan Fazilet Partisi de Haziran 2001’de Anayasa Mahkemesince kapatıldı. Çabucak Saadet Partisi kuruldu. Bu ortada Erbakan’la birlikte yol arkadaşlığı yapan bir küme politikler de Recep Tayyip Erdoğan’ın başkanlığında AK Partiyi (Adalet ve Kalkınma Partisi) 14 Ağustos 2001’de kurdular. 28 Şubat devri (Temmuz 1997-Ekim 2002), iktisatta Cumhuriyet tarihinin en büyük krizleri olan 1999 (ülke iktisadı yıllık % 3,4 oranında küçüldü) ve 2001(ülke iktisadı yıllık % 6,0 oranında küçüldü) ekonomik krizlerinin yaşandığı, 4 kamu bankasının içinin boşaltılması ve 25 özel bankanın içinin soyulmasıyla toplam 53,5 milyar dolarlık banka iflasları, ulusal gelirin tabana vurması (kişi başına ulusal gelir1990’da 3.200 dolar iken, 10 yıl daha sonra 2001’de 2.184 dolara düşmüştü), halkın, dindar insanların üzerinde eğitimde, kamuda, iş ömründe, medya, STK’lar ve toplumsal hayattaki zulüm derecesindeki ağır baskılarıyla, yasaklarıyla halkımızı inim inim inletmişti.
birebir vakitte, Necmettin Erbakan’ın hayatı boyunca şahsına, ve kurduğu 5 siyasi partiye, Erbakan’ın temsil ettiği pahalara zalimce saldıran, en olmadık palavralarla iftiralarla Erbakan’ı ve partisini yıpratmaya yok etmeye çalışan laikçi-sol siyasi anlayış, onların görsel ve yazılı medyadaki aparatları, son 18 yılda Necmettin Erbakan’ın bütün vaatlerini, hayallerini gerçekleştiren Recep Tayyip Erdoğan ve arkadaşlarını bugün devirmeye ve yok etmeye çalışırlarken, ne yazık ki “dostlarımız” diyerek güya Erbakan’ın müsaadeden gidiyoruz diyenlerle kol kola olmaya, onlardan payanda dayanağı almaya çalışıyorlar!
Erbakan; “milli ve yerli üretim dedi. Sivil yönetimin hakimiyeti dedi. Halkın üstündeki bütün baskılar kalksın, eğitim, çalışma, teşebbüs, niyet, tabir, inanç hürriyeti tam olarak uygulansın dedi. Güneydoğu’da bölücü terörle çaba ederken, temel insani halklar uygulanmalı dedi. Dış siyasette batıya uydu değil, ulusal menfaatleri önceleyen, epey taraflı dış bağlantılar dedi. kuvvetli ordu dedi, ulusal savunma sanayi eserleri dedi. Güç de yerli ve yenilenebilir güç dedi. Tarımda, endüstride, hizmetlerde üreten Türkiye dedi. Halkın refahı artsın istedi. Tek haneli enflasyon ve faizlerin düşürülmesini hayal etti”. Erbakan’ın bütün bu hayalleri, vaatleri, 2003-2021 yılları içinde Recep Tayyip Erdoğan ve arkadaşları tarafınca epey büyük ölçüde başarıldı. Erbakan, kendisinin yetiştirdiği öğrencilerinin, kendisinin ulvi gayelerini gerçekleştirdiğini kısmen bakılırsabildi, 27 Şubat 2010 tarihinden daha sonra başarılanları ise goremeden Hakk’a yürüdü. birebir vakitte, Erbakan’ın ulaştırmaya çalıştığı Türkiye hayali ve amaçları inşallah durmayacak ve yola devam edecek. Allah ondan razı olsun ve gani rahmet eylesin.